(L) Studielinks Insuline-actie op de hersenen Beloningscircuit tegen obesitas (2011)

OPMERKINGEN: Dit levert bewijs voor onze theorie van een eetbui zoals beschreven in onze video's.

Hier is een citaat:

“De gewichtstoename was het gevolg van zowel een toename van de eetlust als een verminderd calorieverbruik. Dit effect van insuline zou een evolutionaire aanpassing van het lichaam aan een onregelmatige voedselvoorziening en langdurige honger kunnen betekenen: als tijdelijk een overmaat aan vetrijk voedsel beschikbaar is, kan het lichaam door de werking van insuline bijzonder effectief energiereserves aanleggen. .

Dit betekent dat de darmen vetrijk voedsel waarnemen, insuline verhogen om in te werken op het beloningscircuit en ervoor zorgen dat we eetbuien krijgen. "Koop het terwijl het goed gaat." Gebeurt voor eten, voor voortplanting en misschien voor porno. "

EERSTE ARTIKEL:

Onderzoekers die rapporteren in het juni nummer van Cell Metabolism, a Cell Press publicatie, hebben wat ze zeggen enkele van de eerste solide bewijs dat insuline directe effecten heeft op de beloningscircuits van de hersenen.

Muizen waarvan de beloningscentra niet meer op insuline kunnen reageren, eten meer en worden zwaarlijvig, laten ze zien.

De bevindingen suggereren dat insulineresistentie kan helpen verklaren waarom diegenen die zwaarlijvig zijn het misschien zo moeilijk vinden om de verleiding van voedsel te weerstaan ​​en het gewicht terug te nemen.

"Als je eenmaal zwaarlijvig wordt of in een positieve energiebalans terechtkomt, kan insulineresistentie in [het beloningscentrum van de hersenen] een vicieuze cirkel veroorzaken," zei Jens Brüning van het Max Planck Instituut voor Neurologisch Onderzoek. "Er is geen bewijs dat dit het begin is van de weg naar obesitas, maar het kan een belangrijke oorzaak zijn van obesitas en tot de moeilijkheid die we hebben om ermee om te gaan."

Eerdere studies hadden zich voornamelijk gericht op het effect van insuline op de hypothalamus van de hersenen, een regio die het voedingsgedrag regelt in wat Brüning beschrijft als een basale stop- en startreflex. Maar, zegt hij, we weten allemaal dat mensen te veel eten om redenen die veel meer met neuropsychologie te maken hebben dan met honger. We eten op basis van het gezelschap dat we hebben, de geur van het eten en onze stemming. "We voelen ons misschien vol, maar we blijven eten", zei Brüning.

Zijn team wilde de belonende aspecten van voeding beter begrijpen en specifiek hoe insuline hogere hersenfuncties beïnvloedt. Ze concentreerden zich op belangrijke neuronen van de middenhersenen die dopamine afgeven, een chemische boodschapper in de hersenen die betrokken is bij motivatie, straf en beloning, naast andere functies. Toen insulinesignalering in die neuronen werd geïnactiveerd, werden muizen dikker en zwaarder naarmate ze te veel aten.

Ze ontdekten dat insuline normaal gesproken ervoor zorgt dat die neuronen vaker gaan afvuren, een reactie die verloren ging bij dieren zonder insulinereceptoren. De muizen vertoonden ook een veranderde reactie op cocaïne en suiker wanneer voedsel schaars was, verder bewijs dat de beloningscentra van de hersenen afhankelijk zijn van insuline om normaal te functioneren.

Als de bevindingen bij mensen vasthouden, kunnen ze echte klinische implicaties hebben.

"Gezamenlijk onthult onze studie een cruciale rol voor de werking van insuline in catecholaminerge neuronen bij de langetermijncontrole van voeding," schreven de onderzoekers. " De verdere opheldering van de exacte neuronale subpopulatie (s) en cellulaire mechanismen die verantwoordelijk zijn voor dit effect, kunnen dus potentiële doelen voor de behandeling van obesitas definiëren. "

Als volgende stap zei Brüning dat ze van plan zijn om functionele magnetic magnetic resonance imaging (fMRI) -studies uit te voeren bij mensen die insuline kunstmatig hebben toegediend aan de hersenen om te zien hoe dat de activiteit in het beloningscentrum kan beïnvloeden.


TWEEDE ARTIKEL;

Insuline-actie in de hersenen kan leiden tot obesitas

Juni 6th, 2011 in Neuroscience

Vetrijk voedsel maakt je dik. Achter deze simpele vergelijking schuilen complexe signaalroutes, waardoor de neurotransmitters in de hersenen de energiebalans van het lichaam regelen. Wetenschappers van het in Keulen gevestigde Max Planck Institute for Neurological Research en de Cluster of Excellence in Cellular Stress Responses in Aging-associated Diseases (CECAD) aan de Universiteit van Keulen hebben een belangrijke stap in dit complexe controlecircuit duidelijk gemaakt.

Ze zijn erin geslaagd om te laten zien hoe het hormoon werkt insuline werkt in het deel van de hersenen dat bekend staat als de ventromediale hypothalamus. De consumptie van vetrijk voedsel zorgt ervoor dat er meer insuline wordt afgegeven door de pancreas. Dit veroorzaakt een signaalcascade in speciale zenuwcellen in de hersenen, de SF-1 neuronen, waarin het enzym P13-kinase een belangrijke rol speelt. In de loop van verschillende tussenstappen remt de insuline de overdracht van zenuwimpulsen op een zodanige manier dat het gevoel van verzadiging wordt onderdrukt en het energieverbruik wordt verminderd. Dit bevordert overgewicht en obesitas.

De hypothalamus speelt een belangrijke rol bij de energiehomeostase: de regulering van de energiebalans van het lichaam. Speciale neuronen in dit deel van de hersenen, bekend als POMC-cellen, reageren op neurotransmitters en controleren zo het eetgedrag en het energieverbruik. Het hormoon insuline is een belangrijke boodschappersubstantie. Insuline zorgt ervoor dat het koolhydraat dat in voedsel wordt geconsumeerd, naar doelwitcellen (bijv. Spieren) wordt getransporteerd en is vervolgens beschikbaar als energiebron voor deze cellen. Wanneer vetrijk voedsel wordt geconsumeerd, wordt er meer insuline geproduceerd in de alvleesklier en neemt ook de concentratie in de hersenen toe. De interactie tussen de insuline en de doelcellen in de hersenen speelt ook een cruciale rol bij de controle van de energiebalans van het lichaam. De precieze moleculaire mechanismen die achter de controle door insuline liggen, blijven echter grotendeels onduidelijk.

Een onderzoeksgroep onder leiding van Jens Brüning, directeur van het Max Planck Instituut voor Neurologisch Onderzoek en wetenschappelijk coördinator van de CECAD (Cellular Stress Responses in Aging-Associated Diseases) cluster of excellence aan de Universiteit van Keulen heeft een belangrijke stap gezet in de uitleg van dit complexe regelgevingsproces.

Zoals de wetenschappers hebben aangetoond, triggert insuline in de SF-1 neuronen - een andere groep neuronen in de hypothalamus - een signaalcascade. Interessant is echter dat deze cellen alleen door insuline worden gereguleerd wanneer vetrijk voedsel wordt geconsumeerd en in het geval van overgewicht. Het enzym P13-kinase speelt een centrale rol in deze cascade van messenger-stoffen. In de loop van de tussenstappen in het proces activeert het enzym ionkanalen en voorkomt zo de overdracht van zenuwimpulsen. De onderzoekers vermoeden dat de SF-1-cellen op deze manier communiceren met de POMC-cellen.

Kinases zijn enzymen die andere moleculen activeren door fosforylering - de toevoeging van een fosfaatgroep aan een eiwit of ander organisch molecuul. "Als insuline zich bindt aan zijn receptor op het oppervlak van de SF-1-cellen, triggert het de activering van de PI3-kinase", legt Tim Klöckener uit, eerste auteur van het onderzoek. “De PI3-kinase controleert op zijn beurt de vorming van PIP3, een ander signaalmolecuul, door middel van fosforylering. PIP3 maakt de corresponderende kanalen in de celwand doorlaatbaar voor kaliumionen. ” Door hun instroom 'vuurt' het neuron langzamer en wordt de overdracht van elektrische impulsen onderdrukt.

"Daarom remt insuline bij mensen met overgewicht waarschijnlijk indirect de POMC-neuronen, die verantwoordelijk zijn voor het gevoel van verzadiging, via het tussenstation van de SF-1-neuronen," veronderstelt de wetenschapper. "Tegelijkertijd is er een verdere toename van de voedselconsumptie. ” Het directe bewijs dat de twee soorten neuronen op deze manier met elkaar communiceren, moet echter nog steeds worden gevonden.

Om te achterhalen hoe insuline werkt in de hersenen, vergeleken de in Keulen gevestigde wetenschappers muizen met een insulinereceptor op de SF-1-neuronen met muizen waarvan de insulinereceptoren intact waren. Bij normale voedselconsumptie ontdekten de onderzoekers geen verschil tussen de twee groepen. Dit zou erop wijzen dat insuline bij slanke individuen geen belangrijke invloed heeft op de activiteit van deze cellen. Toen de knaagdieren echter vetrijk voedsel kregen, bleven degenen met de defecte insulinereceptor slank, terwijl hun tegenhangers met functionele receptoren snel aankwamen. De gewichtstoename was te wijten aan zowel een verhoging van de eetlust en verminderde calorie-uitgaven. Dit effect van insuline kan een evolutionaire aanpassing door het lichaam aan een onregelmatige voedselvoorziening en lange periodes van honger zijn: als een overaanbod van vetrijk voedsel tijdelijk beschikbaar is, kan het lichaam energiereserves bijzonder effectief bepalen door de werking van insuline .

Of de bevindingen van dit onderzoek uiteindelijk zullen helpen om gericht in te grijpen in de energiebalans van het lichaam, is momenteel niet te zeggen. “We zijn momenteel nog ver verwijderd van een praktische toepassing”, zegt Jens Brüning. “Ons doel is om erachter te komen hoe honger en verzadigingsgevoel ontstaan. Pas als we het hele systeem hier aan het werk begrijpen, kunnen we beginnen met het ontwikkelen van behandelingen. ”

Meer informatie: Tim Klöckener, Simon Hess, Bengt F. Belgardt, Lars Paeger, Linda AW Verhagen, Andreas Husch, Jong-Woo Sohn, Brigitte Hampel, Harveen Dhillon, Jeffrey M. Zigman, Bradford B. Lowell, Kevin W. Williams, Joel K. Elmquist, Tamas L. Horvath, Peter Kloppenburg, Jens C. Brüning, vetrijke voeding bevordert obesitas via insuline-receptor / P13k-afhankelijke remming van SF-1 VMH neuronen, natuurnuroscience, juni 5th 2011

Geleverd door Max-Planck-Gesellschaft