Physiol Behav. 2012 mei 11. [E-publicatie voorafgaand aan druk]
Allen P, Batra P, Geiger BM, Wommack T, Gilhooly C, Pothos EN.
bron
Afdeling Psychologie, Tufts University, Medford, MA 02155, VS.
Abstract
De snelle toename van de prevalentie van obesitas is een prioriteit voor onderzoekers uit verschillende disciplines, waaronder biologie, voedingswetenschap en volksgezondheid en beleid. In dit artikel onderzoeken we systematisch het uitgangspunt dat gemeenschappelijke obesitas voor het dieet een verslavende stoornis is, gebaseerd op de criteria voor verslaving beschreven in de Diagnostic and Statistical Manual (DSM) van Mental Disorders van de American Psychiatric Association, versie IV, en overdenk de gevolgen van een dergelijke herindeling van obesitas voor de openbare orde. Specifiek bespreken we bewijsmateriaal uit zowel menselijke als dierlijke studies waarin de effecten van verschillende soorten en hoeveelheden voedsel en de voedselomgeving bij obese personen worden onderzocht. Neurobiologische studies hebben aangetoond dat de hedonische hersenbanen geactiveerd door smakelijke voeding aanzienlijk overlappen met die geactiveerd door drugs van misbruik en lijden aan aanzienlijke tekorten na chronische blootstelling aan energierijke diëten. Bovendien kan voedsel als een stimulus de sensibilisatie, compulsie en terugvalpatronen veroorzaken die worden waargenomen bij personen die verslaafd zijn aan illegale drugs.
De huidige voedingsomgeving moedigt dit verslavende gedrag aan waarbij verhoogde blootstelling door advertenties, nabijheid en grotere portiegroottes routine zijn. Uit de tabakservaring blijkt dat het duidelijk is dat het herclassificeren van gemeenschappelijke obesitas in de voeding als een verslavende stoornis beleidsveranderingen noodzakelijk maakt (bijvoorbeeld regelgevende inspanningen, economische strategieën en educatieve benaderingen). Dit beleid zou een hulpmiddel kunnen zijn bij het aanpakken van de obesitasepidemie, door de voedingsindustrie en het politieke leiderschap aan te moedigen om samen te werken met de wetenschappelijke en medische gemeenschap bij het vaststellen van nieuwe en effectievere therapeutische benaderingen.
;
