Radykalna zmiana kierunku w Narodowym Instytucie Zdrowia Psychicznego (NIMH) ma światowy niepokój badawczy. NIMH jest głównym fundatorem badań nad zdrowiem psychicznym i ma ogromny wpływ na to, jakiego rodzaju badania prowadzą i nie. Jeśli NIMH zainteresuje się fazami księżyca, nasze czasopisma naukowe wkrótce wypełnią badania faz księżyca. Jeśli NIMH podejmie decyzję psychoterapia jest niski priorytet, będzie mniej badań psychoterapii. Możesz przeczytać o nowym kierunku NIMH w a ostatni blog reżyser NIMH Thomas Insel.
Jedną z nowości jest to, że NIMH po prostu wyrzucił niedawno wydany DSM-5 i usunął go w wielkim stylu. Post Insela zasadniczo mówi, że DSM jest bezużyteczny zrozumienie problemy ze zdrowiem psychicznym i że jego fundamentalne założenie - że warunki zdrowia psychicznego można zaklasyfikować w znaczący sposób na podstawie jawnych objawów - jest błędne. NIMH nie będzie już finansować badań opartych na diagnozie DSM.
Jest to zmiana sejsmiczna, ponieważ DSM wcześniej prowadził badania. Punktem wyjścia dla badań finansowanych przez NIMH była diagnoza DSM, dlatego też prowadzimy badania nad „poważnym zaburzeniem depresyjnym”, „uogólnionym zaburzeniem lękowym” i „fobią społeczną”, a także nad badaniami dotyczącymi manualizowanych metod leczenia specyficznych dla tych zdefiniowanych przez DSM „ Zaburzenia ”. Częścią definicji„ terapii wspieranej empirycznie ”jest to, że jest ona specyficzna dla zaburzenia zdefiniowanego przez DSM.
Ta centralizacja DSM doprowadziła do dziwnego myślenia z mojego punktu widzenia. Dla samozwańczych opiekunów „nauki”, którzy decydują, co i co nie jest traktowane jako „terapia wspierana empirycznie”, nie ma znaczenia, czy badania po badaniu pokazują, że pewien rodzaj terapii łagodzi cierpienie i pomaga ludziom żyć swobodniej i bardziej satysfakcjonujące życie. Jeśli tematy badań nie są wybierane na podstawie konkretnej diagnozy DSM, badanie nie ma znaczenia. Bez względu na to, że większość ludzi chodzi na terapię z powodów, które nie pasują do kategorii DSM. (W ten sposób zwolennikom „Empirically Supported Therapies” udało się odrzucić obszerne badania na temat korzyści płynących z psychodynamiczny terapie).
Jeśli DSM ma być podstawą badań nad zdrowiem psychicznym, lepiej jest zidentyfikować ważne zjawiska do zbadania, w przeciwnym razie wszyscy jesteśmy zaangażowani w zbiorową grę „udawajmy”. A DSM na ogół nie kieruje naszej uwagi na przyczyny cierpienia emocjonalnego. Na przykład prowadzi nas do postrzegania „depresji” jako choroby jako takiej i interesującego zjawiska. Ale depresja może być lepiej rozumiana jako niespecyficzny objaw - psychiczny odpowiednik gorączki - szerokiego zakresu podstawowych trudności, na przykład w przywiązanielub funkcjonowanie międzyludzkie lub pogodzenie wewnętrznych sprzeczności. Jeśli tak, DSM odsuwa nas od psychologicznych koncepcji, które mogłyby rozwinąć zrozumienie i doprowadzić do ślepej uliczki.
Dyrektor NIMH Insel robi dokładnie to samo i wymownie. Ponieważ jest lekarzem, oferuje raczej przykład medyczny niż psychologiczny. „Wyobraź sobie”, pisze, „traktując wszystkie bóle w klatce piersiowej jako pojedynczy syndrom bez zalet EKG, obrazowania i enzymów osocza. W diagnozie zaburzeń psychicznych, kiedy mieliśmy tylko subiektywne dolegliwości (por. Ból w klatce piersiowej), system diagnostyczny ograniczony do prezentacji klinicznej mógłby nadać wiarygodność i spójność, ale nie trafność ”.
Insel ma rację. Kiedy pacjent opisuje ból w klatce piersiowej, zawsze jest to początek, a nie koniec procesu oceny. Żaden kompetentny lekarz nie przejdzie od „bólu w klatce piersiowej” do leczenia bez próby zrozumienia przyczyny bólu w klatce piersiowej, która może być czymkolwiek, od niestrawności po choroby serca i raka płuc. Nikt nie oświadczyłby naiwnie: „statyny są empirycznie potwierdzone w leczeniu bólu w klatce piersiowej”, ale słyszymy porównywalne stwierdzenia w psychologii i psychiatria cały czas („CBT jest empirycznie potwierdzonym leczeniem Depresja, „SSRI są empirycznie potwierdzone w leczeniu depresji”). Gdy pacjent opisuje objawy depresyjne, również to powinno być początkiem procesu oceny. DSM traktuje to jako koniec.
Jeśli depresja jest lepiej rozumiana jako powszechny obserwowalny przejaw szeregu podstawowych trudności (takich jak gorączka), to badania nad „depresją” zdefiniowaną przez DSM rzucają różnych ludzi o bardzo różnych trudnościach do tego samego skoczka, uśredniając je razem i udając, że Różnice między ludźmi są tylko przypadkowym błędem - zwykłym „szumem” statystycznym. Wyniki tego rodzaju badań mogą być niczym innym, jak tylko niemożliwym do interpretacji mish-mosh. (Ale jeśli nieinterpretowana mish-mosh dla grupy terapeutycznej jest statystycznie istotnie różna od nieinterpretowanej mish-mosh dla grupy kontrolnej, rodzi się „Terapia wspierana empirycznie”).
Z tego punktu widzenia nie jest przypadkiem, że dziesięciolecia badań nad „depresją” zdefiniowaną przez DSM nie wykazały, że jakakolwiek forma leczenia jest bardziej skuteczna niż jakakolwiek inna. Badania pokazują, że wszystkie zabiegi w dobrej wierze są równie dobre i równie złe. Narkotyki, CBT, IPT, terapia psychodynamiczna - wszystkie wyglądają prawie tak samo, patrząc przez pryzmat badań opartych na DSM. To nie ma wiele do pokazania przez dziesięciolecia badań i setki milionów dolarów badawczych.
Dyrektor NIMH Thomas Insel widzi to wszystko jasno i ma na celu położenie kresu badaniom opartym na pozornych jednostkach diagnostycznych, które nie mapują się na sensowne przyczyny. Dla niego kategorie diagnostyczne DSM są przeszkodą dla dobrej nauki i nigdy nie powinny prowadzić badań.
Niestety, tam kończy się wyrafinowane myślenie i zaczyna się naiwność.
Bądź na bieżąco Część 2.
Jonathan Shedler, PhD jest profesorem klinicznym w University of Colorado School of Medicine. Prowadzi wykłady dla profesjonalnych odbiorców w kraju i za granicą oraz zapewnia konsultacje kliniczne i nadzór przez wideokonferencję dla specjalistów w dziedzinie zdrowia psychicznego na całym świecie.
;